Síðasta blogg ársins

Nú er Þóra komin heim svo ég geymi þetta blogg bara, nema tjáningarþörfin beri mig ofurliði.

Ég er búin að vera hundveik, með hita og hálsbólgu, síðan á sunnudaginn. Var samt að vinna til miðnættis í gær en búin að vera í rúminu í dag. Mér fer hægt fram og kemst kannski á lappir á morgun en verð samt greinilega ekki til neinna stórræða fyrr en seinna í vikunni.

Annars er skapið bara gott, allt að verða svo jólalegt, bæði leikskólinn og skólinn að sleppa sér í undirbúningi, Stekkjastaur kom með þau fallegustu epli sem sést hafa og þau voru étin upp til agna. Gengur bara á með smákökubakstri, jólagjafakaupum og skemmtilegheitum yfir höfuð. Veit ekki hvað ég geri með jólatréð í ár, reyni sennilega að fá það hjá skógrækt Mosfellsbæjar eins og síðustu ár. Fer í það um helgina.

Svo á að reyna að vera í fríi milli jóla og nýárs.

En skipti nú semsagt yfir í órafræn samskipti.

Myndin náðist hér úti í garði í nótt, gæti verið Giljagaur.

Bless í bili.

Þá er næsta vika á hreinu

Margrét er með hlaupabólu. Líður bara alveg prýðilega, takk fyrir, en útsteypt á baki og bringu. Kristján á vakt til fimm næstu viku og ég mest heima með Margréti þann tíma. Fyrir vikið eigum við deit á þriðjudaginn, Þóra, og við í hádeginu á mánudaginn, vona ég Adda, þ. e. ef þú hefur geð í þér til að borða innan um hlaupabólurnar.

Annars hreinlega ekkert að frétta.

Hierónýmus og sjálfspíslirnar

Ég er að lesa "Hugleiðingar um þýðingar" eftir Jóhönnu heitna Þráinsdóttur. Ásamt mörgu öðru skemmtilegu kemur þar fram að tveir fornir Biblíuþýðendur, Ágústínus af Hippo og Hierónýmus, deildu hart um hvaða plöntu Drottinn hefði látið spretta yfir Jónasi eftir dvöl hans í hvalnum. Hierónýmus sagði það hafa verið bergfléttu en Ágústínus grasker. Síðari tíma fræðimenn hafa komist að því að báðir höfðu rangt fyrir sér, þetta mun hafa verið laxerolíutré, einnig nefnt Kristspálmi á íslensku. Svo heldur hún áfram og segir þá báða hafa verið tekna í dýrlingatölu þótt Hierónýmus hafi lengi verið talin full vafasamur pappír til slíkrar upphafningar, verandi bæði geðríkur og óbilgjarn í garð andstæðinga. Hins vegar bjargaði honum dálæti hans á sjálfspíslum, enda varð hann verndardýrlingur þýðenda.

Nú, ég leitaði karlsins dálítið og komst að því að hann ber líka nafnið Jerome og er sá sem dró þyrninn úr loppu ljónsins og öðlaðist þannig óbilandi hollustu þess.

Auk þess að vera svona hrifinn af sjálfspíslum, kjaftfor og óbilgjarn, virðist hann sem sagt hafa verið fífldjarfur og þar sem han eyddi 30 árum í þýðingu sína á Vúlgötu, líka lygilega þrjóskur. Skal því engan undra að hann sé verndardýrlingur stéttar minnar. En ekki bara hennar, heldur líka fornleifafræðinga, skjalavarða, Biblíufræðinga, bóksafnsvarða og námsfólks.

Já, við erum töff lið.

Allt er þetta inngangurinn að því að ég á að vera að þýða, af óbilgirni, þrjósku og ást á sjálfspíslum, næstsíðasta þáttinn í skelfilegu, amerísku löggutugguþáttaröðinni. Í þessum þætti mætir FBI CIA svo allir sem hafa gaman af speglagleraugum og svörtum jakkafötum og hafa engan húmor, geta glaðst ógurlega.